(غفلت به معنی هدر دادن استعداد است.)
راه های درمان غفلت :
1.استمرار یاد خدا 2.تفکر زیاد به خلقت های خداوند
3.نماز اول وقت (حضور قلب در نماز) 4.ترک مجالس غافلی
5.تقوای الهی 6.یاد نعمت و نعمت دهنده
7.مراقبت و محاسبه در اخر هر روز
احادیثی در مورد غفلت :
1- حضرت امام علی (علیه السّلام) فرموده اند: کسی که اوضاع روزگار خود را می شناسد از آمادگی در مقابل مقتضیات آن غفلت نمی ورزد.
2- حضرت امام علی (علیه السّلام) فرموده اند: آنکس که به حساب نفس خود رسیدگی کند سود می برد و آنکه در این کار غفلت نماید زیان می کند.
3- حضرت امام علی (علیه السّلام) فرموده اند: کسانی که مست غفلت و غرور هستند خیلی دیرتر از مست شدگان از شراب، بهوش می آیند.
4- حضرت امام علی (علیه السّلام) فرموده اند: بپرهیز از رقابت با کسی که تغفالت می کند و فریبت می دهد که سرانجام مایه ی خواری و هلاکتت خواهد شد.
5- حضرت امام علی (علیه السّلام) فرموده اند: کسی که تجربه ی بسیار دارد کمتر دچار غفلت می شود.
عوامل غفلت از دیدگاه «نقل»
یکى از مواردى که موجب غفلت دانسته شده و نسبت به آن هشدار داده شده
توجه به مظاهر زندگى مادى نظیر مال، ثروت و زن و فرزند است.
قرآن مى‌فرماید: یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا لا تُلْهِکُمْ أَمْوالُکُمْ وَ لا أَوْلادُکُمْ عَنْ ذِکْرِ اللّه؛(1) اى کسانى که ایمان آورده‌اید، [زنهار] اموال شما و فرزندانتان شما
را از یاد خدا غافل نگرداند.
نفسِ مال و ثروت و زن و فرزند بد نیست؛ به همین دلیل هم قرآن و اسلام اصل توجه به آنها را حرام نکرده است؛ اما هشدار داده که مراقب باشید
زمینه غفلت در آنها هست. قرآن از کسانى یاد مى‌کند که کسب و تجارت و تحصیل درآمد موجب بازداشتن آنها از یاد خدا نمى‌گردد: رِجالٌ لا
تُلْهِیهِمْ تِجارَةٌ وَ لا بَیْعٌ عَنْ ذِکْرِ اللّه؛(2) مردانى که نه تجارت و نه داد و ستد آنان را از یاد خدا غافل نمى‌کند. مى‌توان به کسب و کار و زندگى عادى
مشغول بود و در عین حال از خدا غافل نگشت؛ اما سؤال مهم این است که چگونه؟!
راز این مسأله در «وسیله انگارى» یا «هدف انگارى» مظاهر مادى و دنیوى
است. آن‌گاه که کسب و کار و مال و ثروت و فرزند به صورت هدف در
آیند و قبله
آمال انسان قرار گیرند، مانع از «ذکر خدا» و موجب غفلت انسان مى‌گردند.
اما اگر کسى آنها را وسیله‌اى براى کسب رضایت خداوند و
رسیدنبه آخرت قرار داد، موجب غفلت او نخواهد شد. براى انسان‌هاى عادى، پرداختن به امور خانواده و همسر و فرزند غفلت‌آور است، اما کسانى
هستند که همین امور را تبدیل به عبادت مى‌کنند و با استفاده از آنها به خدا تقرب مى‌جویند!
